Do tego małego miasteczka przyjechaliśmy, żeby obejrzeć kolejną „perłę renesansu”, a mianowicie zamek na wodzie – rzece Indre. Jak uważają archeolodzy teren po lewej stronie rzeki był miejscem osadnictwa już za czasów galijsko-rzymskich. Miasteczko na prawym brzegu wyrosło w wiekach średnich przy przeoracie benedyktyńskim oraz zamku. W 2 połowie XII wieku rycerz Ridel (Rideau) wzniósł tu warownię dla obrony ważnego szlaku z Tours do Chinon. W roku 1189 Azay-le-Rideau wpisało się do historii w związku z konfliktem między Henrykiem II angielskim a jego synem Ryszardem, który sprzymierzył się z królem Francji Filipem Augustem. Stary król przegrał i musiał uznać Ryszarda swoim następcą. W roku 1418 miasteczko zostało spalone podczas starć między oddziałami ustępującego do Bourges delfina Karola (późniejszego Karola VII) a burgundzką załogą zamku. Jej dowódca i żołnierze wzięci do niewoli zostali straceni, zaś miasteczko otrzymało niechlubną nazwę Azay-le-Brule (tj. spalone). Zamek pozostawał w ruinie aż do roku 1518, kiedy to podjęto budowę obecnego założenia z inicjatywy skarbnika króla Franciszka I – Gillesa Berthelota. Berthelot uzyskał zgodę monarchy na jego ufortyfikowanie, tłumacząc ją potrzebą ochrony gościńca między Chinon a Tours.
Zamek budowano do roku 1527 kiedy to Berthelot, na wieść o aresztowaniu i egzekucji jego kuzyna Jacquesa de Beaune zawiadującego królewskimi finansami, uciekł z Francji. Król uznał to za przyznanie się do malwersacji i przejął nieukończoną rezydencję, przekazując ją jednemu ze swoich rycerzy. Jej budowę zakończono w 2 poł. XVI wieku i w roku 1619 gościła ona nawet króla Ludwika XIII. Podupadły potem zamek, opuszczony podczas rewolucji odnowiono po restauracji. Fundamenty zamku stoją na bagnistym terenie rozlewisk Indre, co odbija się na jego stanie technicznym. Styl to wczesny renesans pomieszany z późnym XIX-wiecznym romantyzmem, kiedy to zburzono jedną z wież i usunięto cechy obronne, zastępując je elementami bardziej typowymi dla pałacu. Teren pałacu okazał się placem budowlanym pełnym koparek, miejscowego, błota i innych akcesoriów. Całość można polecić fanatykom klatek schodowych, podobnie jak zamek w Blois i Chambord zresztą.
Niedaleko zamku stoi częściowo romański kościół Saint-Symphorien, pierwotnie z VI wieku. W 1 połowie XI stulecia objęli go opieką benedyktyni z opactwa w Cormery, między Tours a Loches (splądrowanego w roku 1562, od „wielkiej rewolucji” w ruinie) i przebudowali, powiększając w XII wieku. Na początku XVI wieku dodano jego drugą nawę w stylu gotyku „płomienistego”, w roku 1603 powstała kaplica południowa. Dawne witraże zostały zniszczone podczas II wojny światowej. Zachowały się fragmenty zdobienia IX-wiecznej fasady z czasów karolińskich, choć dodane później okno spowodowało zniszczenie części figur.
LINKI
GALERIA
FILIA PRIMOGENITA 