Plan podróży: Owernia – La Chaise Dieu

Miejscowość położona jest na malowniczym granitowym płaskowyżu, na wysokości 1082 m n.p.m. Jej nazwa – „Boża stolica” odnosi się do opactwa benedyktyńskiego, założonego tu w roku 1043 przez św. Roberta de Turlande, kanonika kościoła św. Juliana w niedalekim Brioude. Robert, który w Cluny podczas nowicjatu poznał opata Odylona był pierwszym opatem zgromadzenia. Opactwo szybko się rozrosło i przed śmiercią Roberta w roku 1067 skupiało 300 mnichów i 42 zależnych przeoratów. Robert został kanonizowany w roku 1095 przez Urbana II. W roku 1097 przybył tu przed wyruszeniem na wyprawę krzyżową do Jerozolimy Rajmund Saint-Gilles, hrabia Tuluzy. Zatrzymywali się tu także Kalikst II oraz w roku 1132 po buncie w Rzymie – Innocenty II.

La Chaise Dieu – widok ogólny (źródło i licencja: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:La-Chaise-Dieu_JPG0_%287%29.JPG)

Kolejnym papieżem związanym z Chaise Dieu był Klemens VI, który złożył tu śluby zakonne, stał się patronem XIV-wiecznej rozbudowy kościoła, a po śmierci złożono tu jego doczesne szczątki. W 1516 roku w opactwie wprowadzono system Commendandum – nominalnymi jego opatami byli m.in. kardynałowie Richelieu i Mazarin. W sierpniu 1562 opactwo zajęli i splądrowali kalwini. W XVII w. w opactwie wprowadzono reformę św. Maura. Kompleks klasztorny został odbudowany w stylu barokowym po pożarze w roku 1695. Opactwo działało do wielkiej francuskiej rewolucji, kiedy to pozostałych 40 mnichów zostało stąd wyrzuconych. Gotycki kościół św. Roberta pochodzi z połowy XIV wieku, pracował nad nim Hugon Morel – architekt pałacu papieskiego w Awinionie.

Fasada wejściowa kościoła (źródło i licencja: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:La_Chaise-DieuP1080286.jpg)

W kościele znajduje się znany fresk Taniec śmierci z połowy XV stulecia. Za śmiercią oraz Adamem i Ewą podążają koronowane głowy: papież, legat, potem możni – legat papieski, książę, kardynał, konstabl, patriarcha, rycerz, opat, potem niższe stany – mieszczanin, kupiec, niewiasta, prawnik, minstrel, urzędnik, oracz, mnich, dziecię i pielgrzym. Znajduje się tu także zespół arrasów przedstawiających sceny z Pisma Św. w tym scenę Noli me tangere, XVII-wieczne organy, lektorium oraz, w chórze 144 dębowe, rzeźbione stalle. Zachował się w części gotycki dziedziniec klasztorny z końca XIV wieku oraz część budynków zespołu.

Dawny dziedziniec klasztorny (źródło i licencja: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:La-Chaise-Dieu_JPG0_%286%29.JPG)

Plan podróży: Owernia – Brioude

Patron romańskiej bazyliki w Brioude św. Julian męczennik zginął przypuszczalnie w miejscu jej wzniesienia podczas prześladowań Dioklecjalna na początku IV w. po Chr. Pierwsza kaplica powstała tu już pod koniec IV stulecia. W roku 457 przy grobie świętego został pochowany były cesarz zachodniorzymski Awitus, który pokonany w walce z rywalem zbiegł do Galii, gdzie zmarł. Pod koniec V wieku Wiktor – jeden z głównych wielmożów króla Wizygotów Euryka zarządził rozbiórkę znajdujących w pobliżu kościółka św. Juliana budynków celem budowy bazyliki. Najstarszy syn Chlodwiga Teuderyk wydał w roku 526 immunitet dla sanktuarium, podobny jak przyznany wcześniej katedrze w Clermont. Z ówczesnej budowli zachowała się krypta.

Fasada główna bazyliki w Brioude (źródło i licencja: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Brioude2.JPEG

Protektorami bazyliki w Brioude byli także władcy karolińscy – od Ludwika Pobożnego po Karola Łysego, którzy wsparli jej IX-wieczną rozbudowę. Prawdopodobnie w tym okresie utworzono przy bazylice kapitułę. Na początku XI wieku do kapituły w Brioude należał św. Odylon, późniejszy opat Cluny. W roku 918 w kościele św. Juliana został pochowany jego dobroczyńca książę Akwitanii Wilhelm Pobożny. W roku 1095 przez Brioude przejeżdżał papież Urban II w drodze na synod w Clermont. Kolejny okres rozkwitu rozpoczął się w Brioude wraz z rządami Ludwika Świętego. Niepokoje miała przynieść dopiero wielka rewolucja francuska, która zniszczyła wnętrze miejscowego kościoła. W XII wieku rozpoczęto w Brioude budowę największego zachowanego do dziś romańskiego kościoła Owernii.

Bazylika w Brioude – absyda (źródło i licencja: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Brioude_-_Basilique_St-Julien_-_JPG1.jpg)

Nowa bazylika św. Juliana osiągnęła 74 metry długości. Posiada liczne piękne zdobienia kamieniarskie, jak również freski. Jej upiększanie trwało z przerwami do XIV stulecia. Kapituła działała aż do wielkiej rewolucji francuskiej, która przejechała rewolucyjnym walcem także po kościele św. Juliana. Oprócz niszczenia wyposażenia, zburzono dwie jego wieże. W roku 1794 kościół odzyskał funkcję sakralną, w połowie XIX wieku przeszedł przebudowę – odtworzono m.in. zachodnią fasadę i wieżę dzwonniczą. W roku 1957 papież Pius XII nadał mu godność bazyliki mniejszej. W latach 2007-2008 okna otrzymały nowe 36 witraży autorstwa ks. En Joonga, pierwotne witraże zniszczyli rewolucjoniści.

Wnętrze bazyliki św. Juliana (źródło i licencja: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Brioude_-_Basilique_Saint-Julien_08.jpg)

Wnętrze kościoła zdobi także różnokolorowy kamień z pobliskich kamieniołomów z odcieniami czerwieni (piaskowiec), bieli (marmur), szarości (piaskowiec) i czerni (bazalt), ułożony w geometryczne wzory. Rzeźbione kapitele przedstawiają sceny z Ewangelii, ceny rodzajowe, mityczne stwory i motywy roślinne. W przedsionku znajduje się na piętrze kaplica św. Michała. W krypcie przechowywane są szczątki św. Juliana. Rzeźba Maryi z Dzieciątkiem, z ciemnego kamienia wulkanicznego pochodzi z XIV wieku, kolejna figura – drewniana, polichromowana z wieku XV w. przedstawia Marię Pannę oczekującą na narodziny Jezusa. W północnym portyku stoi marmurowa figura św. Jakuba, przypomnienie usytuowanie Brioude na szlaku do Composteli. Cenne są odsłonięte w roku 1957 polichromie z Jeźdźcami Apokalipsy, Chrystusem chwalebnym w kaplicy św. Jana Chrzciciela (ambit) oraz wspomnianej kaplicy św. Michała Archanioła. W mieście znajdziemy także gotycki dom Maison de Mandrin z końca XV wieku.

Brioude – Chrystus triumfujący (źródło i licencja: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Peint_%289%29.jpg)

Plan podróży: Owernia – Saint-Flour

Historyczna stolica górnej Owernii składa się z dwóch części – górna leży na wulkanicznym płaskowyżu Cantal, około 900 m n.p.m., miasto dolne – w dolinie rzeki Ander. W okolicy znajdują się ślady osadnictwa z epoki brązu, w tym także dolmeny. W czasach rzymskich znajdowała się tu kolonia Indiciacum przy szlaku handlowym. Obecna nazwa miasteczka wywodzi się od św. Florusa – biskupa z V w., który ewangelizował okolicę. Miasteczko rozwinęło się wraz z założeniem około roku 1020 miejscowego klasztoru benedyktyńskiego, należącego do kongregacji kluniackiej. Z inicjatywy Odylona wzniesiono wtedy romańską bazylikę. W roku 1317 rezydujący w Awinionie papież Jan XXII dokonał utworzenia diecezji Saint-Flour obejmującej górną Owernię. Powyższe spowodowało wzrost znaczenia miasta – w XIV wieku rozbudowano miejscowe umocnienia.

Saint-Flour (źródło i licencja: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Saint-Flour_depuis_les_berges_de_L%27Ander.jpg)

Podczas rewolucji francuskiej, poza wypędzeniem miejscowych benedyktynów, doszło do zmiany nazwy miasta poprzez usunięcie z niej świętego patrona. Powrócił do niej za czasów Restauracji. W mieście górnym zachowały się dawne umocnienia i bramy oraz stare zabudowania, w dolnym – gotycki most mnisi. Budowę gotyckiej katedry rozpoczęto pod koniec XIV stulecia po zawaleniu się północnej części romańskiej bazyliki. Została konsekrowana w roku 1466. Trójnawowa i czterowieżowa budowla o długości 65 metrów i wysokości 44 metrów wzniesiona została z ciemnego bazaltu. Fasada jest stosunkowo skromna. Okna witrażowe przedstawiają sceny biblijne oraz z życia św. Florusa. Podczas rewolucji katedra została splądrowana i następnie zamieniona w świątynię bogini Rozumu. Konsekrowano ją ponownie w roku 1802, w połowie XIX stulecia przeprowadzono prace restauracyjne. Rozebrano wtedy dwie boczne wieże.

Saint-Flour miasto górne (źródło i licencja: https://commons.wikimedia.org/wikiFile: Saint-flour%2C_la_ville_haute.jpg)

Co ciekawe, katedra w Saint-Flour jest najwyżej położoną katedrą w Europie – na wysokości 892 m n.p.m. We wnętrzu warto zwrócić uwagę na znajdującą się z lewej strony prezbiterium drewnianą, czarną figurę Chrystusa z drewna orzechowego, przypuszczalnie z XIII wieku. Wyposażenie kościoła wskutek zniszczeń rewolucji pochodzi głównie z XIX wieku. Polichromie w prezbiterium przedstawiające kapłana odprawiającego Mszę św. za dusze czyśćcowe (po lewej) i piekło (po prawej) przetrwały, bo były zamalowane. Odkryto je dopiero w roku 1851. Z tarasów przy katedrze roztacza się ładna panorama dolnego miasta oraz doliny rzeki Ander.

Widok na miasto górne (źródło i licencja: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Saint-flour-ville-haute.jpg)

Gotycką kolegiatę Notre-Dame z XIV wieku rewolucjoniści przeznaczyli w XIX wieku na targ zbożowy, została odnowiona dopiero na początku XXI wieku. Gotycki charakter ma również kościół św. Wincentego z XV w. (dawny dominikański), który w latach rewolucji był używany jako miejsce spotkań jakobinów, a potem jako świątynia masońska. Wewnątrz znajdują się odrestaurowane XV-wieczne freski przedstawiające św. Annę.

Kościół Notre-Dame (źródło i licencja: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Saint-Flour_-_%C3%89glise_Notre-Dame-01.JPG)

Plan podróży: Owernia – Aurillac

W Aurillac urodził się benedyktyński mnich Gerbert, późniejszy papież Sylwester II, który kanonizował patrona Polski św. Wojciecha i zapewnił utworzenie pierwszej w naszym kraju metropolii. Był on uznawany za osobę niezwyklę uczoną. Samo miasto powstało na miejscu dawnego galijsko-rzymskiego osiedla Aureliacum. W IX wieku istniał tu zamek miejscowej rodziny feudalnej. Hrabia Gerald ufundował w roku 885 benedyktyński klasztor, w którym pierwsze lata życia zakonnego spędził przyszły papież Sylwester II.

Pozostałości zamku św. Szczepana w Aurillac (źródło i licencja: https://commons.wikimedia.org/wiki/File: Aurillac_ChateauSaintEtienne.jpg)

Przy opactwie rozwinęło się miasteczko. Koegzystencja władzy świeckiej i duchownej była czasami trudna – w roku 1255 doszło nawet do starć i podpisania ugody zwanej traktatem z Aurillac, która uregulowała wzajemne stosunki. W XIV do Aurillac zawitała wojna stuletnia – miasto odparło jednak oblężenie Anglików. W XVI wieku doszło do zniszczeń z rąk hugenotów – w roku 1569 miasto poprzez zdradę dostał się w ich ręce, co skończyło się rzezią oraz splądrowaniem opactwa, spłonęła wtedy cała klasztorna biblioteka. Opactwo odbudowano w XVII wieku, który był także stuleciem reformy benedyktyńskich zgromadzeń. Zlikwidowano je podczas rewolucji francuskiej.

Widok na kościół i dzielnicę św. Geralda (źródło i licencja: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Aurillac_QuartierStGeraud.jpg)

Zachował się kościół św. Geralda z elementami romańskimi (najstarsze z XI. stulecia) i gotyckimi oraz barokowym XVII- i XVIII-wiecznym wyposażeniem. Drugim zabytkowym kościołem jest gotycki kościół Notre-Dame-aux-Neiges z 1 połowy XIV wieku. Gotycki charakter ma też tzw. dom konsula. Nad miastem wznoszą się pozostałości zamku św. Szczepana – w zamku mieści się obecnie muzeum wulkanów. Barok w mieście reprezentują XVII-wieczny ratusz, kaplica z 1 poł. XVII wieku za XVIII-wiecznymi malowidłami, a także dawne kolegium jezuickie.

Kościół Notre-Dame-aux-Neiges (źródło i licencja: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Aurillac_-_Eglise_Notre-Dame-aux-Neiges_-1.jpg)

Plan podróży: Owernia – Blesle

Zaliczane do jednej z najładniejszych wsi we Francji Blesle, rozłożyło się u wschodnich podnóży Masywu Centralnego, w dolinie u stóp bazaltowych urwisk. Zanotowaną w XI wieku nazwę Blasilla wiąże się z możliwością istnienia tu galijsko-rzymskiej posiadłości. Istniała tu już za czasów merowińskich parafia. Benedyktyńskie żeńskie opactwo św. Piotra zostało erygowane w 2 połowie IX wieku przez Ermengardę, matkę księcia Akwitanii Wilhelma Pobożnego, który później ufundował słynne opactwo w Cluny. Pod koniec XI wieku w Blesle pojawili się możni baronowie z rodu Mercoeur, którzy postanowili tu zbudować zamek, wchodząc w konflikt z miejscową ksienią. Doszło nawet do prób zbrojnego zajęcia opactwa.

Uliczka w Blesle (źródło i licencja: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Blesle04.JPG)

Na początku XIII wieku przy mediacji królewskiej wynegocjowano kompromis na zasadzie równowagi władzy duchownej i świeckiej w miasteczku. W zamian za ustępstwa ze strony opactwa baronowie mieli zapewniać obronę klasztoru oraz płacić mu daninę. Kompromis był jednak naruszany – mimo protestów mniszek wzniesiono m.in. w pobliżu opactwa dzisiejszą Wieżę Dwunastu Rogów. XII wiek to okres rozbudowy opackiego kościoła św. Piotra, zaś w XIV stuleciu, w związku z rozwojem miejscowości wzniesiono kolejny, gotycki kościół – św. Marcina. Opactwo zostało przyłączone do kongregacji kluniackiej.

Wieża Dwunastu Rogów (źródło i licencja: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Blesle01.JPG)

Opactwo zlikwidowane zostało w roku 1789. Zburzono wtedy dzwonnicę kościoła klasztornego, zaś kościół św. Marcina został sprzedany i rozebrany niemal w całości… z wyjątkiem dzwonnicy, którą przeznaczono na wieżę zegarową. Rozpoczął się również upadek miasteczka, kontynuowany w wieku XIX, w związku z emigracją zarobkową. Blesle zachowało szereg zabytków – obok dawnego kościoła opackiego oraz dawnej dzwonnicy kościoła św. Marcina znajduje się tu gotycka kaplica, dawny zamek rodu Mercoeur, romańskie i gotyckie domy.

Wnętrze kościoła w Blesle (źródło i licencja: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Eglise_romane_de_Blesle.JPG)

Plan podróży: Owernia – Issoire

Issoire rozwinęło się z dawnej galijsko-rzymskiej osady Isiodorensis. We wczesnym średniowieczu istniał tu kościół i klasztor z relikwiami św. Astremoniusa. W IX w. benedyktyni z Saint-Yvoine, którzy przybyli w te strony, uciekając przed furią Normanów odbudowali zapomniany klasztor. Pierwszym opatem został mnich Gislebertus, a nowy kościół pod wezwaniem św. Piotra i św. Astremoniusa został konsekrowany w roku 937 przez biskupa Clermont – Bernarda. Około roku 1130 wzniesiono obecnie widoczną, romańską budowlę.

Absyda kościoła św. Astremoniusza w Issoire (źródło i licencja: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Eglise_Saint-Austremoine_d’Issoire_5.JPG)

Miasto ucierpiało podczas wojen hugenockich w 2 połowie XVI wieku, zaś samo opactwo zostało wówczas, w roku 1574 splądrowane przez protestanckiego kapitana Merle. W roku 1577 strona katolicka odzyskała miasto, dokonując odwetu za hugenockie ekscesy. Ponownie w oku działań wojennych Issoire znalazło się podczas walk między Henrykiem Nawarry a Ligą Katolicką, zakończonych jak wiemy, uznaniem, że Paryż wart jest Mszy i konwersją pretendenta do tronu Francji na katolicyzm, co napięć religijnych nie zakończyło.

Kolumna w kościele w Issoire (źródło i licencja: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Eglise_Saint-Austremoine_d’Issoire_7.JPG)

W połowie XIX wieku dokonano odtworzenia XIII-wiecznej polichromii na romańskich kapitelach. Do najpiękniejszych należą te w ambicie – przedstawiają najważniejsze sceny z życia Chrystusa m.in. Ostatnią Wieczerzę, niewiasty przy pustym grobie, pojawienie się Zmartwychwstałego Marii Magdalenie. Pod prezbiterium znajduje się krypta z XII-wiecznym ołtarzem na relikwie św. Astremoniusa. Skradziony w roku 1963, odnalazł się w latach 90-tych XX wieku na… Hawajach.

Absyda kościoła w Issoire (źródło i licencja: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Abbatiale_St_Austremoine_Issoire_Choeur.JPG)

Plan podróży: Owernia – Besse-et-Saint-Anastaise

Na południe od Murol, wsi z ruinami średniowiecznego zamku, w jednej z dolin Owernii mieści się niewielkie miasteczko Besse-et-St-Anastaise, zwane też Besse-en-Chandesse. Prawa miejskie otrzymało w roku 1270 i szybko stało się ważnym ośrodkiem handlowym regionu. W miejscowości zachowało się sporo starych zabudowań z XV i XVI wieku, wzniesionych z ciemnej wulkanicznej skały m.in. domy przy ulicy Rzeźniczej, tzw. dwór królowej Margot, zamek Bailifa. Zachowały się także brama miejsca oraz dzwonnica.

Jedna z kamiennych rezydencji w miasteczku tzw. Dwór św. Marii przy wałach (https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Manoir_Sainte-Marie_des_Remparts.jpg)

Na pn. obrzeżu miasteczka stoi romańsko-gotycki kościół św. Andrzeja. Jego najstarsze partie pochodzą z XII stulecia, chór jest późnogotycki – z połowy XVI wieku. Całość restaurowano w XIX stuleciu, choć znajdziemy tu i romańskie kapitele. Rzeźbione stalle chóru zostały odtworzone po uszkodzeniach podczas pożaru w roku 2007. W kościele znajduje się rzeźba Czarnej Madonny.

Zachowany kapitel romański w kościele św. Andrzeja (źródło i licencja:

https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Besse-et-Saint-Anastaise_-_Eglise_Saint-Andr%C3%A9_-4.jpg)

Plan podróży: Owernia – Saint-Nectaire

Miejscowość położona na terenie parku regionalnego Wulkany Owernii składa się z dwóch części. Starsza z nich rozłożyła się u stóp romańskiego kościoła na górze Cornadore, młodsza przy miejscowych gorących źródłach o temperaturze wody do 46 stopni Celsjusza. O najdawniejszych śladach ludzkich w rejonie świadczy neolityczne granitowe dolmeny. Patron miejscowości Saint-Nectaire – św. Nektariusz był uczniem św. Astermoniusa i prowadził pod koniec III w. ewangelizację w okolicach. Po jego śmierci zbudowano pierwszy kościółek, w którym przechowywano jego relikwie. Ponownie na kartach historii leżąca na uboczu miejscowość pojawia się dopiero w połowie XII wieku, w związku z darowizną dokonaną przez hrabiego Owernii – Wilhelma VII w celu posadowienia tu przeoratu. To wtedy powstał obecny romański kościół św. Nektariusa na Mont Cornadore. Podczas restauracji w XIX wieku usunięto otaczający kościół mur cmentarny oraz resztki zamku.

Grota w St-Nectaire (źródło i licencja: https://commons.wikimedia.org/wiki/File: Saint-Nectaire_Grottes_de_Ch%C3%A2teauneuf2.JPG)

Kościół został wzniesiony z miejscowych szarych trachitów. Uwagę przykuwają zdobione kapitele ze scenami z Nowego Testamentu oraz św. Nektariusa, a także scenami rodzajowymi. W pn. części transeptu mieści się kościelny skarbiec z popiersiem św. Baudyma – towarzysza św. Nektariusa z XII w., drewnianą romańską, polichromowaną rzeźbą Maryi z Dzieciątkiem Jezus w typie „Sedes sapientiae”, gotycki relikwiarz na ramię św. Nektariusa z XV w., a także naczynia liturgiczne. Na terenie osady, na zboczach Mont Cornadore znajdują się niewielkie, sztucznie wykute granitowe groty ze źródłami oraz saliny. Św. Nektarius patronuje miejscowemu tradycyjnemu wyrobowi – serowi.

St-Nectaire: widok ogólny (źródło i licencja: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Saint-Nectaire_Vue_g%C3%A9n%C3%A9rale10.JPG)

Plan podróży: Owernia – Puy de Sancy/Mont Dore

Puy-de-Sancy, zwany po okcytańsku Górą Krzyżową to najwyższy szczyt Masywu Centralnego, wznoszący się na wysokość 1886 m n.p.m. Stoki południowe i północne zajmują tereny narciarskie, do samych podnóży (ok. 4 km od szczytu) doprowadza z Mont-Dore szosa, wyżej (ok. 100 m poniżej wierzchołka) można wjechać kolejką linową. Droga na szczyt jest wyłożona drewnianymi stopniami. Z wierzchołka roztacza się panorama sięgająca masywu Mont Blanc. Na wschód od miasteczka znajduje się 30-metrowy, efektowny wodospad Grande Cascade.

Rejon Puy de Sancy (źródło i licencja: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Vue_du_puy_de_Sancy.JPG)

Plan podróży: Owernia – Orcival / Lac de Guery

Wieś położona w malowniczej dolinie Sioulot była do połowy XIII wieku własnością hrabiów Owernii. W XII wieku na wschód od osady powstał z fundacji jednego z nich romański kościół Notre-Dame. Budowę zakończono w 2 połowie XII wieku. Znalazła się w nim słynąca łaskami figura Maryi z poprzedniego XI-wiecznego kościoła, według legendy – jeden z wizerunków wykonanych przez ewangelistę Łukasza.

Bazylika w Orcival (źródło i licencja: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:La_basilique_d%27Orcival.JPG)

W latach 1477 i 1490 bazylika ucierpiała od trzęsień ziemi w regionie. W roku 1894 papież Leon XIII podniósł kościół do godności bazyliki mniejszej. Architekturą bazylika przypomina Notre-Dame-du-Port z Clermont, skrzyżowanie transeptu z nawą wieńczy ośmioboczna dzwonnica. W absydzie zachowały się polichromie. W pobliżu Orcival znajduje się także zamek Cordes z XV-XVII w., z ogrodami założonymi pod koniec XVII stulecia.

Madonna z Orcival (źródło i licencja: https://commons.wikimedia.org/wiki/File: VirginChildOrcival.jpg)

Piękna panorama na rejon Orcival oraz wieżyce Roche Sanadoire i Tuillere roztacza się z drogi do Mont-Dore, gdzie na wysokości 1244 m n.p.m. znajduje się jezioro Lac de Guery (9 km na pd. od Orcival). Na pierwszą z wieżyc od drogi z Orcival prowadzi ścieżka turystyczna.

Roches Tuiliere et Sanadoire (źródło i licencja: https://fr.wikipedia.org/wiki/Monts_Dore#/media/File:Roches_tuiliere_et_sanadoire.jpg)